Anne

    Gideni beklemek ne zor şey ve gideni duyulan hasreti iliklerinde hissetmek.. Ne zor geleceğini bile bile sanki hiç gelmeyecekmiş gibi hissetmek.. Öyle gitmeler vardır ki hayatın kararır, her şey sana renksiz gözükür adeta. Kendini bilemezsin; neydin , ne oldun ve ne olmak istiyordun. Bazende o gitmeler bir kurtuluştur adeta. Kafesinden salıverilmiş bir kuş misali özgür hissedersiniz kendinizi. Üstünüzden koca bir yük  kalkmıştır. Zordur her gidiş ve bekleyiş..
   Babamı beklerdim ben her zaman. Seferinden dönsün ve kucaklasın beni diye beklerdim usanmadan. Her gün sorardım anneme ne zaman  gelecek babam diye. Çocukluk işte sorardık böyle ve annemin işini zorlaştırmaktan başka bir işe yaramazdı bu sorular. Çünkü her soru ona yalnızlığını hatırlatırdı ve çocukları için hayatla tek başına mücadele etmesi gerektiğini. Dayanmalı ve direnmeliydi her şeye tek başına.
   Sonra ben büyüdüm, her şey büyüdü ve yine bekledim babamı. Beklemekten usanmadan hem de. Ama ne o gelecekti ne de sarılacaktı bir daha kızına. Yağmur yağarken o içime çektiğim mis gibi toprak kokusuyla bürünmüştü her bir yanı. Dayanmalıydık, hayatın tüm zorluklarına. Tabi en çokta annem. Ama biliyorduk yalnızlık ne demek az da olsa. Alıştırmıştı bizi babam her gitmelerinde yalnızlığa. Ama hiç gelmeyeceğini bilmek acıtıyordu işte yine de içimi. Acıtıyordu annemin gözlerinden akan her damla. Çocuktuk anlamazdık o zamanlar ölmek nedir? Annemizin gözünde bir damla gözyaşı görmek yeterliydi bizler için. Hayat arkadaşının gittiğine mi yanmalıydı, iki çocukla bir başına kaldığına mı? Kim destek olacaktı ona? Neyi, nasıl yapacaktı?
    Sonra büyüdüm. Ama unutmamalıydım sorumluluklarımı ve yükümden asla şikayet etmemeliydim. Annem hem baba hem anaydı artık bize. Nasıl dayandı yüreği bunca acıya bilemez kimse. Çocukları için bu kadar fedakarlık yapan bir anadır ancak. Yeri gelir temizlikçi olur evinde ana ,yeri gelir doktor. Ne o ne de  bu , anadır o. Yapması gereken işler , geçindirmesi gereken bir ev ve bakması gereken çocukları vardır onun, içindeyse kabuk bağlamış yaralar.

Her zorluğa çocukları uğruna dayanan anam..

İyi evlatlar yetiştirdin bilesin, yüreğin ferah olsun..

Gönlün huzurlu olsun.. Gülücükler hiç eksilmesin çehrenden..

Gözlerinin içi gülsün her daim..

Gülen yüzün, gören gözün her zaman gülsün..

Sen gül ki her bir yan güller açsın..

Sen gül ki her taraf aydınlansın, en ufak bir karartı kalmasın etrafta..

Sen gül ki gülsün yüzümüz..

Annem, anam..

Anneler günün kutlu olsun..

~Kızçen~